Der 1887ger Moi (Andere Gedichte)
-
- Der 1887ger Moi.
Ai gauh’ mer doch mit ujam Gschroi Vom wunderschöana Maunat Moi! Ällz, was ma’ von em sait und singt, Ischt hintram Ofa nu’ verdenkt.
Isch s Brüehts[1]hous und der Heustock leer, Sait ällz: „wenn s nu’ schau’ Môja wär, Nôch hätt ma’ Gras, nôch hätt ma’ Klai!“ – Dô lôht der Moi sein Schroi, au waih, Und was ma’ gmoint hôt, ischt it wôhr,
Und d Roß und d Hab,[2] dia stellet d Hôr, Und statt daß d Mucka geiga thant, Hôts Reifa ouf und a im Land. Will seall noh s Hairle[3] mit em Kreuz,[4] Nôch kutzaboinlats[5] odar schneits,
Und wenns it gfruit,[6] nôch rangets[7] doch, Aß[8] häb der Himmelssai a Loch. Dô haunt er uje schöane Tröm, As Bluascht[9] verstickt oim uff de Böm, Koi’ Obs, koi’ Frucht, koi’ Gras, koi’ Klai –
As geit koin reachta Früahling maih. - ? Abfall vom Dreschen, mit siedendem Wasser angegossen oder gebrüht, Rindviehfutter.
- ? Hornvieh.
- ? Herrle, Pfarrherr.
- ? Einen Kreuzgang halten.
- ? Fallen kleiner Hagelkörner.
- ? Gefriert.
- ? Regnet es.
- ? Als ob.
- ? Die Blüte.
Eingetragen am 08.11.2011 09:33:12 von 2rhyme
Autor: Michel Buck
Quelle: de.wikisource.org
Weitere Informationen unter: http://de.wikisource.org
|